Το Μαλλιαροπούλειο Θέατρο και ο πολιτισμός στην Τρίπολη

Το Μαλλιαροπούλειο Θέατρο

Διάβασα στην ΑΙΧΜΗ της Αρκαδίας [17.12.08], την εφημερίδα του Νίκου Θεοδωράκη, ότι είναι «σχεδόν έτοιμο το Μαλλιαροπούλειο»! Σύμφωνα με όσα του είπε ο Γιάννης Καραχάλιος, «πιέστηκε» ο εργολάβος και σύντομα θα παραδώσει έτοιμο το Μαλλιαροπούλειο Θέατρο. «Έφυγε ο Τατούλης εγκαταλείφθηκε από το ΥΠ.ΠΟ ο πολιτισμός στην Αρκαδία», είπε χαρακτηριστικά. Λίγος καιρός ακόμα θα χρειαστεί προκειμένου να παραδοθεί και πάλι στην πόλη της Τρίπολης το Μαλλιαροπούλειο Θέατρο αφού ολοκληρώνονται αυτό το διάστημα οι εργασίες ανακαίνισής του κλείνοντας έτσι την εκκρεμότητα αυτή που απασχολούσε κάθε Τριπολίτη, πολλά χρόνια.

Μακάρι να είναι έτσι. Κάποτε αυτό το στολίδι της Τρίπολης θα πρέπει να ξαναζωντανέψει. Βέβαια χρειάζεται σχεδιασμός από μέρους της Δημοτικής αρχής ώστε να γίνουν οι σωστές κινήσεις και οι καίριες επιλογές. Οι πολίτες της Τρίπολης έχουν το λόγο. Βέβαια υπάρχει ένα προηγούμενο κι αναφέρομαι στο Κέντρο Καλλιτεχνικής Πράξης, που έχοντας ως αιχμή το Φεστιβάλ Θεάτρου, επιχείρησε να δώσει μια νέα πνοή στα καλλιτεχνικά και εν γένει πολιτιστικά δρώμενα της πόλης και της ευρύτερης περιοχής. Δεν θα προτάξω εδώ επιχειρήματα για τη δουλειά που έγινε τότε. Όμως η συνέχεια απέδειξε ότι το Φεστιβάλ δεν τους έλειψε εκεί στην Τρίπολη. Εάν συνεχιζόταν, έστω και μετά τη διακοπή του Σωτηρόπουλου, θα μπορούσε να ξαναβρεί το νήμα! Αλλά ο σημερινός δήμαρχος [και φίλος] Αλέκος Κοτσιάνης, φαίνεται ότι ξανασκέφτηκε το ζήτημα και διαπίστωσε ότι δεν χρειαζόταν φεστιβάλ η Τρίπολη. Και τώρα γίνονται εκδηλώσεις, αλλά είναι εκδηλώσεις ομάδες που γυροβολάνε στην ελληνική περιφέρεια και σταθμεύουν και στην Τρίπολη. Δεν ήταν όμως αυτό το ζητούμενο. Αντιθέτως, αυτό που μας ενδιέφερε ήταν να δημιουργηθεί ένας θεσμός στην πόλη. Όχι να καταντήσει το Κέντρο Καλλιτεχνικής Πράξης πρακτορείο μετακλήσεων θεατρικών και άλλων  ομάδων για παραστάσεις στην πόλη! Τέλος πάντων. Εδώ είμαι και την Τρίπολη την αγαπούσα και την αγαπώ. Αν ο δήμαρχος ζητούσε τη συνδρομή μου δεν θα έλεγα όχι, παρά το γεγονός ότι η θητεία μου εκεί ήταν από τις πιο σκληρές της ζωής μου.